Thursday, June 3, 2010

எனக்குள் எரியும் ஒரு பிசாசைக் கொல்ல முயற்சிக்கின்றேன் எதிர்வினை: கருத்துத் திருட்டும்- சிங்கப்பூர் முனைவர் எம்.எஸ். ஸ்ரீ லஷ்மி அம்மையாரும்

முதல் பாகம்

(based on the true story)

எவ்வளவு அடக்கியும் இந்தப் பிசாசு அடங்க மறுக்கிறது. ஏற்கனவே வெறுக்கப்பட்டவர்களின் பட்டியலில் பலரின் பெயர் நிறைந்திருக்க, இப்பொழுது மீண்டும் பட்டியல் திறக்கப்படுகிறது, இன்னும் சிலரை அதில் உறுப்பினர்களாக்க. “இந்த மனதை வைத்துக் கொண்டு என்னத்தான் செய்வது” என்கிற நகுலனின் வரியைக் கொஞ்சம் திருடி, இங்கே இட்டு நிரப்பிக் கொள்கிறேன். கவனிக்கவும் சற்று முன்பு காரணமே இல்லாமல் நான் நகுலனைக் களவாடியிருக்கிறேன்.(கருத்துத் திருட்டு! ஆ! ஆ! ஆ!)

“பிழைப்புத் தேடி வேறு நாடுகளுக்குப் புலம் பெயர்ந்த எனது முந்தைய தலைமுறைக்கும், இன்றளவும் அதிகாரங்கள் துரட்டியடித்து பல்வேறு நாடுகளுக்குப் புலம்பெயர்ந்து அகதிகளாக வாழ்ந்துகொண்டிருக்கும் எனது மக்களுக்கும், இவர்களின் வாரிசாக இன்னமும் நேர்மையான அரசியலைப் பெற இயலாத சூழலில் மலேசியாவில் பிறந்து வளர்ந்து குடியுரிமை பெற்றிருக்கும் எனக்கும் இந்த எதிர்வினை கட்டுரையைச் சமர்ப்பிக்கின்றேன்.” ha ha ha ha ha ha ha

2003 வரை இலக்கிய பரிச்சியமே இல்லாதிருந்த நான், தற்செயலான விரிவுரையாளர் தமிழ் மாறனுடான சந்திப்பினாலும் புதுமைப்பித்தன், வண்ணநிலவன், எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் போன்றவர்களின் பிரதிகளை வாசித்துருவான வாசக மனதின் உந்துதலாலும் எழுதத் துவங்கினேன். வண்ணநிலவன், பாரதி, புதுமைப்பித்தனின் கருத்துகள் அல்லது எழுத்து எனக்கு எழுதுவதற்கான வலிமையை ஆர்வத்தைக் கொடுததது. அவர்களின் கருத்து சார்ந்து நான் புரிந்துகொண்ட புள்ளியிலிருந்து எனது உரையாடலை இலக்கியத்தைத் துவங்குகிறேன்.

ஆனால் எனக்குப் பெரிய பிரமிப்பு என்னவென்றால் பரிசுத்த ஆத்மாவான சிங்கப்பூர் முனைவர் எம்.எஸ்.ஸ்ரீ லஷ்மி அவர்கள் ஒரு நாள் ஆழ்ந்த கனவுடன் உறங்கிக் கொண்டிருந்தார். அவர் தனது ஆழ்பிரக்ஞைக்குள் சர்யலீச காட்சி பிழைகளில் சிக்கிக் கிடந்த சமயத்தில் திடீரென ஓர் எழுத்தாளராகவோ அல்லது நூல் ஆசிரியராகவோ உருவாகிவிட்டார். விழித்ததும் ஒரு புத்தகத்தை எழுதி பிரசுரித்துவிட்டதுதான் மாபெரும் ஆச்சரியம். எந்தப் பிரயத்தனமும் இன்றி எந்தச் சலனமும் இன்றி உருவான இலக்கிய வடிவம் அவர் என அவர் “மிகச் சரியாகப்” புரிந்துகொண்டு தொடர்ந்து பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்.

ஆனால் சிலர் இன்னமும் தவறான அவநம்பிக்கையில், அவரை ஓர் இலக்கிய பிரதியாக உருவாக்கியதில் ஏதாவது ஒரு பிரதியின் கருத்துகளுக்கோ அந்தப் பிரதியின் ஆழ்ந்த கலை எழுச்சிகளுக்கோ பங்கிருப்பதாக நினைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அப்படி நீங்கள் அவரை அடையாளப்படுத்த நேர்ந்தால் இந்தச் சிங்கப்பூர் முனைவர் எம்.எஸ்.ஸ்ரீ லஷ்மி ஒரு “கருத்துத் திருடர்” எனும் தீர்மானத்திற்கு வர நேரும். ஆகையால் நாம் இங்கே பிடிவாதமான சமரசத்திற்கு உட்பட வேண்டிய கட்டாயம் இருக்கிறது. அவர் எந்தக் கருத்தையும் சாராமல் அல்லது எதிர்க்காமல், எந்தவொரு பிரதியின் கருத்துகளையும் உள்வாங்கி தரிசிக்காத, மிக மிக உன்னதமான பரிசுத்த ஆத்மா.

குறிப்பாக அவர் தனது சில நூல்களில் எழுதியுள்ள “கருத்துகளுக்கு” பதிப்புரிமை வாங்கி, அதைப் பதிவும் செய்துவிட்டார் என்பதும் உறுதி. காரணம் அவர் குறிப்பிட்டது போல கருத்துத் திருட்டு நிகழாமல் இருக்க வேண்டுமல்லவா. மேலும் சிங்கப்பூர் முனைவர் எம்.எஸ்.ஸ்ரீலஷ்மி கருத்துகளுக்கு வெளிநாடுகளில் கோடிக்கும் மேற்பட்ட தொகையில் காப்புரிமை வழங்கப்படுகிறது. அத்துனைச் “சுயமான சுத்தமான புதிய உற்பத்தியான” அவரது கருத்துகள் உலகம் முழுவதும் பிரசித்திப் பெற்றவையாகும். (என்னையுமறியாமல் சிரிப்பு வரும்போதெல்லாம் பிறரைக் கேலி செய்து சிரிப்பது மிகக் கொடுமையான விஷயம் என்பதால் அடக்கிக் கொள்ள முயற்சிக்கின்றேன்)

முதலாவதாக சிங்கப்பூர் முனைவர் எம்.எஸ். ஸ்ரீ லஷ்மி அவர்கள், எனக்கும் எழுத்தாளர் ஜெயந்தி சங்கருக்குமான உரையாடல் குறித்து சொல்லும்போது, அவரது கருத்துகளையே நான் அங்கு வாந்தியெடுத்திருப்பதாகக் குறிப்பிட்டிருந்தார். மேலும் ஜெயந்தியைப் புகழ்வதற்காக நான் அவரது “மிகப் பெரிய அறிவார்ந்த வாந்தியை. . மன்னிக்கவும் கட்டுரையைத் தேர்ந்தெடுத்ததாக வேறு குறிப்பிட்டிருந்தார். தனது கட்டுரைக்குப் புகழ் தேடுவதிலும் சில நியாயம் இருக்க வேண்டாமா? அதற்காக இப்படியா? ஜெயந்தியை இனி நான் வேறு தனியாகப் புகழ வேண்டுமா? அல்லது புகழ்ந்தால் அவர் எனக்கு 100 சிங்கப்பூர் டாலர் தருவதாகக் கூறிய ஒப்பந்தத்தையேதேனும் லஷ்மி தனது சர்யலீச கனவில் மறைந்திருந்து கண்டுவிட்டாரா? தொடர்ந்து பல முக்கியமான எழுத்தாளர்களால் விமர்சிக்கப்படும் அடையாளப்படுத்தப்படும் வகையில் நல்ல மதிப்பையும் பாராட்டையும் பெற்ற ஜெயந்திக்கு இந்தச் சாதாரண புகழ்ச்சியெல்லாம் அனாவசியம் எனத்தான் நினைக்கிறேன். லஷ்மிக்குள் இருக்கும் ஏதோ ஒரு புகை எரிந்து வெளிப்பட்டதன் விளைவாக அவர் இப்படியொரு கருத்தை முன்வைத்திருக்கிறார் என நினைக்கிறேன். உலகம் அறியாத அப்பாவியாக அல்லவா இருக்கிறார்.

அடுத்ததாக எனது உரையாடலை முன்வைத்து கருத்துத் திருடர் எனும் பட்டத்தையும் வழங்கியிருக்கிறார். அதென்ன கருத்துத் திருட்டு? யாராவது தன் சுயக் கருத்துகளைப் பிறர் எடுத்து விவாதிக்கக்கூடாது எனவும் அல்லது தனது கருத்துகளின் அடிப்படையில் யாரும் எந்த உரையாடலையும் நடத்த கூடாது எனவும் அல்லது என் கருத்துகள் எனதானது யாரும் அதைப் படித்துவிட்டு அதை உணரக்கூடாது எனவும் வாதிட்டுள்ளார்களா? முதலில் லஷ்மி மௌனம் கட்டுரையில் வெளியீட்டுள்ள கருத்துகள் முழுக்க முழுக்க அவருடையதுதான் எனவும் இந்தக் கருத்துகளை உருவாக்க அவர் எதையும் மேற்கோளாகக் கொண்டிருக்கவில்லை எனவும் நிருபிக்க இயலுமா?

மேலும் ஒரு மிகப் பெரிய அபத்தம் என்னவென்றால், மௌனம் இதழில் வெளிவந்த இவரது கட்டுரை இப்படித்தான் தொடங்குகிறது. “ கவிதையைக் கூட எளிதில் எழுதிவிடலாம். ஆயின், கவிதையைப் பற்றி எழுதுவது மிகவும் அருமையுடைய செயல் என்பது விக்ரமாதித்யனின் கருத்து.“ ஆக கவிதை குறித்து கவிஞர் விக்கிரமாதித்தியன் என்ன கருத்தை அல்லது புரிதலைக் கொண்டிருக்கிறார் என இவர் குறிப்பிட்டதன் பின்னனியில் எந்தவகையான “கருத்துத் திருட்டு” நடந்துள்ளது? கவிதையைப் பற்றி இவர் என்ன புரிந்து வைத்திருக்கிறார் என்பதுதான் இங்கு முக்கியமாகப் படுகிறதே தவிர விக்கிரமாதித்தியன் சொன்னதையெல்லாம் முனைவர் எம்.எஸ்.ஸ்ரீ லஷ்மி அவர்கள் மீள்வாந்தியெடுக்க வேண்டாம் எனவும் பலர் கேட்கக்கூடும். (கேட்டும் இருக்கிறார்கள்)

இலக்கியத் திருட்டு என்பதைப் பின்வருமாறு புரிந்துகொள்ளலாம்.

1. பிறர் எழுதிய கதையை அப்படியே எடுத்து தனது பெயரை இட்டு வெளியிடுவது
2. பிறர் கருத்தை முன்வைத்து எழுதியும், பின்குறிப்பில் அல்லது எங்காவது மேற்கோளாகத் துணைப்புரிந்தவர்களின் பிரதியையோ அல்லது பெயர்களையோ குறிப்பிடாமல் மறைப்பது
3. பிறர் சொன்ன கருவை அவருக்கே தெரியாமல் படைப்பாக்கி எந்த இடத்திலும் உந்துதல் பெற்ற மூலத்தின் அடையாளத்தை மறைப்பது/மறுப்பது
4. பிறர் எழுதியதைத் தன் சுய லாபத்திற்காக நூலாக்குவது
5. பிறரின் படைப்புகளைப் பிரசுரம் செய்து, அவர்களைச் சுரண்டி தனது பொருளாதாரத்தை உயர்த்திக் கொள்வது

எனக்கு அறிந்து இதை இப்படியும் வகைப்படுத்தலாம். அல்லது இதைவிடவும் கூடுதலான விளக்கங்கள் இருந்தால், தெரியப்படுத்துங்கள். கேட்டுக் கொள்கிறேன். ஆகையால் எனக்கும் ஜெயந்திக்கும் இடையிலான உரையாடலில் நான் இந்த நேர்காணலைத் தொடங்குவதற்கான காரணத்தை, “மௌனத்தில் முனைவர் எம்.எஸ்.ஸ்ரீ லஷ்மி எழுதிய விமர்சனத்தை முன்வைத்தே” என இரு இடங்களில் குறிப்பிட்டுருக்கிறேன். அவரது அந்தக் கட்டுரை பிரசுரமாகாமல் இருந்திருந்தால் அப்படியொரு உரையாடலும் நிகழ்ந்திருக்காது எனவும் சொல்லியிருந்தேன். எங்கேயும் லஷ்மியின் கட்டுரையையோ அல்லது அவரது பெயரையோ நான் மறுக்கவும் இல்லை, மறைக்கவும் இல்லை. சிங்கப்பூர் லஷ்மி இதை நன்கு தெளிவாகப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். உங்கள் சுமாரான கருத்துகளைத் திருடும் அளவிற்கு எனக்குக் கருத்து பஞ்சம் ஏற்பட்டுவிடவில்லை. குறிப்பாகச் சொல்லவேண்டுமென்றால் உங்களின் கருத்துகளுடன் உடன்படாத எதிர்வினைத்தான் அந்த உரையாடல் என்பதைக்கூட நீங்கள் புரிந்துகொள்ள மறுத்துள்ளீர்கள்.

அப்படியென்றால் இங்கே அதிகமாகத் திருடப்பட்டிருப்பது பாரதியும் புதுமைப்பித்தனும்தான் போல. இந்த முனைவர் எம்.எஸ்.ஸ்ரீ லஷ்மி அவர்களும் புதுமைப்பித்தனின் படைப்புகளை வாசித்து ஆராய்ந்து, அவரது சுய உழைப்பைச் சுரண்டி புத்தகம் போட்டு சம்பாதித்துவிட்டார் எனவும், “அவரது மொழியில்” சொல்லலாம் போல. (இது அவரே முன்மொழிந்துள்ள கருத்துத் திருட்டுக்கான புதிய விளக்கத்தின் அடிப்படையில், எனது விளக்கமல்ல).

ஒரு படைப்பை விமர்சிப்பதென்பது, முதலில் அந்தப் படைப்பின் செய்திகளையும் அதன் கருத்துகளையும் உள்வாங்கி புரிந்துகொண்டு அந்தக் கருத்தாக்கத்தின் அடிப்படையில் படைப்பு மொழியிலிருந்து விடுப்பட்டு விமர்சன மொழிக்குத் தாவும் ஓர் உத்தியாகும். பிரதியின் கருத்துகளைக் கொண்டுத்தான் விமர்சன மொழியில் நமது ஆக்கத்திறமையால் இன்னொரு விமர்சனத்தை அல்லது பார்வையை உருவாக்க முடியுமே தவிர பிரதியின் கருத்துகளை முற்றிலும் நிராகரித்துவிட்டு வெறுமனே ஒரு புரிதலை விமர்சனமாக முன்வைப்பது ஆரோக்கியமற்றது.

எடுத்துக்காட்டாக லஷ்மிக்குத் தெரியாத சில விஷயங்கள்:

1. based on the true event
2. based on the true story
3. inspired by novel
4. inspired by short story

இப்படிப் பல காரணங்களாலும் பல மூல படைப்புகளின் உந்துதல்களாலும் உருவான பல ஆக்கங்கள் உண்டு. ஒருவரின் கருத்தைப் பின்தொடர்ந்து அதனையொட்டி அதனை முன்வைத்து நம் புரிதலை உருவாக்குவதென்பது “கருத்துத் திருட்டு” ஆகாது என நினைக்கிறேன். முனைவர் எம்.எஸ். ஸ்ரீ லஷ்மி சொல்வதைப் பார்த்தால் மொழிப்பெயர்ப்பாளர்கள் எல்லோரும் திருடர்கள்தான்? ஒருவனின் மூலப் படைப்பை எடுத்து தனது பன்மொழி ஆற்றலைப் பயன்படுத்தி அதனை இன்னொரு பிரதியாக்குவதென்பது திருட்டு என்றே அவரது மொழியில் சொல்வதென்றால் உலகில் நிகழ்ந்துள்ள ஒட்டுமொத்த அரிய மொழிப்பெயர்ப்பு முயற்சிகளும் “கருத்துத் திருட்டென” அர்த்தமாகிவிடும் அபாயம் உண்டு. (மூலப் பிரதிக்கு உரிமையானவரின் அனுமதியில்லாமல் அல்லது அந்தப் பதிப்பகத்தாரின் ஒப்புதல் இல்லாமல் நடத்தப்படும் மொழிப்பெயர்ப்புகள் மட்டுமே திருட்டு எனப் புரிந்துகொள்ளலாம்)

மேலும் சிங்கப்பூர் முனைவர் எம்.எஸ். ஸ்ரீ லஷ்மி அவர்கள் ஜெயந்தி சங்கர் அவர்களை “ ஜெயந்தி சங்கரும் ஒரே பேட்டியை, ஒரே கட்டுரையைப் பல இணையத் தளங்களிலும் வெளியிட்டு உலக அளவில் பிரபலமாவதற்காகப் பல தளங்களிலும் புகைப்படங்களைப் பிரசுரிக்கச் செய்து ‘பிரமப் பிரயத்தனம்’ செய்து கொண்டிருக்கிறார்" எனக் குறிப்பிட்டுள்ளார். ஆனால் அதே தவறை அவரும் செய்திருப்பது அவருக்குத் தெரியாமல் இருக்கும் பரிதாபத்தை எப்படிப் புரிய வைப்பது எனக் குழப்பமாக இருக்கிறது. கடந்த மௌனம் இதழில் பிரசுரமான அதே கட்டுரையைத்தான் இவர் வல்லினம் அகப்பக்கத்திற்கும் அனுப்பி வைத்திருக்கிறார். (இந்தச் சுய முரணைக் கவனிக்கவும்)

அடுத்ததாக சிங்கப்பூரில் வசிக்கும் கவிஞர் பாண்டித்துரையின் இரு வேறு கவிதைகளைக் குறிப்பிட்டு இப்படிச் சொல்லியிருக்கிறார். “இவரிடம் சிந்தனைத் தெளிவு இல்லாத காரணத்தால் கவிதைகளில் இருண்மை நிலவுகிறது. இதற்குச் சான்றாகத் தலைப்பில்லாக் கவிதைகளைக் கூறலாம்.இவரது கவிதைகளில் முரண்பாடுகள் உள்ளன. ஒரு கவிதை, “மனிதர்களை

எனக்குப் பிடிப்பதில்லை
அப்பன்னா நீ யாரு
நானா
ஆறு அறிவு மிருகம்
தேடிக் கொண்டிருக்கிறேன்” (பிரம்மா, ப-32)

என மனிதனை வெறுக்கிறது.
ஆனால், இவரின் மற்றொரு கவிதையோ,

“நான்
உறவுகளை
மனிதமாகவே பார்க்கிறேன்
அவர்களுக்குக் கிடைத்த
கௌரவமே உறவு” (பிரம்மா, ப-33)"
ஆக முனைவர் எம்.எஸ். ஸ்ரீ லஷ்மி கருத்துபடி ஒரு எழுத்தாளன் என்பவன் எந்தவகையிலும் தன் எழுத்தின் மூலம் முரண்படவே கூடாது. அவனுக்குக் கொடுக்கப்படும் ஒழுக்கத்திலிருந்து அவன் மீளாமல் பரிசுத்த ஆத்மாவாக இருக்க வேண்டும் என்கிற கருத்தை விநியோகம் செய்திருக்கிறார். இருவேறு சூழல் கொடுத்த மனநிலையில் பாண்டித்துரை இரு வேறான கவிதையை எழுதியிருப்பதைப் பெரும் குற்றம் போல வாதாடுகிறார் இந்தக் சமூகக் காவல்துறை அதிகாரி முனைவர் எம்.எஸ்.ஸ்ரீ லஷ்மி அவர்கள். (ஆனால் இவரும் தனது எழுத்தின் மூலம் கருத்தின் மூலம் பல இடங்களில் முரண்பட்டிருப்பதைச் சற்று முன்பு விளக்கியிருந்தேன்). முரண்படுவதும் உடன்படுவதும், தன் எழுத்தின் மூலம் அவன் அடைப்படுவதும் விடுதலை பெறுவதும் அனைத்தும் அவனுக்கான உரிமை. அதைக் கண்டு இவர் ஏன் மன உளைச்சலுக்கு ஆளாகிறார் எனத்தான் புரியவில்லை.

முனைவர் எம்.எஸ்.ஸ்ரீலஷ்மி அவர்களுக்கு, நீங்கள் எப்படி வேண்டுமென்றாலும் என்னை அடையாளப்படுத்திக் கொள்ளுங்கள். உங்களுக்குப் பிறரின் இலக்கியச் சுதந்திரத்தைப் பறிப்பதிலும், அதைத் துன்புறுத்துவதிலும் அலாதிய பிரியம் உண்டு என்பதை உலகம் அறியும், நீங்கள் குறிப்பிடும் அந்த வந்தேறிகளின் கூட்டமும் அறியும். நான் எனக்காகப் பேசவும் இல்லை, என்னைத் தற்காத்துக் கொள்ளவும் பேசவில்லை.


பாகம் இரண்டில் பிரசுரமாகும் சூடான செய்திகள்:

1. அடையாள சிக்கலை உற்பத்திக்கும் மொழி
2. வேடந்தாங்கள் பறவைகள் இல்லாமல் லஷ்மியின் விமர்சனங்களும் இல்லை
3. புதுமைப்பித்தன் என்ன சிங்கப்பூர் குடிமகனா அல்லது முனைவர் எம்.எஸ். ஸ்ரீ லஷ்மி என்ன தமிழகத்து விமர்சகரா?
5. வந்தேறிகள் எனும் அடையாளத்திற்குப் பின் இருக்கும் புலம் பெயர்
அரசியலின் பார்வையைக் கொண்டிராத தட்டையான விமர்சனம்
இன்னும் பல.

-பாகம் 2 அடுத்த வாரம் மீண்டும் சூடான செய்திகளுடன் பிரசுமாகும்.-

குறிப்பு: எதிர்வினை நமது சக்தியை விரையமாக்கும், எனது படைப்புகள் உருவாதற்கான தருணங்களைப் பிடுங்கிக் கொள்ளும் என்றெல்லாம் தொலைப்பேசியில் மூலம் தயவு செய்து அறிவுரைகள் கூற வேண்டாம். அறிவுரைகளைக் கண்டாலே 10 அடி தள்ளி நிற்க வேண்டிய சூழ்நிலை.

thanks to
maunam magazine(malaysia)
vallinnam(malaysia e-magazine)

ஆக்கம்: கே.பாலமுருகன்
சுங்கைப்பட்டாணி, மலேசியா

15 comments:

பாண்டித்துரை said...

பாகம் இரண்டு வரவேற்கப்படுகிறது.

கே.பாலமுருகன் said...

thanks pandithurai and paalu manimaran

Unknown said...

புகைப்படங்கள் அச்சூடகங்களில் போடுவது படைப்பாசிரியரே அல்ல. அவ்வந்த அச்சூடகப் பொறுப்பளர்கள் மற்றும் நிர்வாகிகள். புகைப்படங்கள் போட்டாலும் போடாவிட்டாலும் என்ன பெரிய வித்தியாசம்? பிரசுரமாகும் ஆக்கம்/கட்டுரை/செய்தி/நேர்காணல் ஆகியவற்றின் உள்ளடம் அல்லவா முக்கியம்? இதெல்லாம் சாதாரண ஊடகப் பயனர்களுக்கும் தெரியக்கூடிய மிகவும் அடிப்படையான விஷயங்கள்.

இப்படிக்கு,

எங்கள் குழு - Satish, Kelvin, Ishaq, Krishna மற்றும் Lai

அத்திவெட்டி ஜோதிபாரதி said...

விமர்சனங்கள் ஆரோக்கியமாக எடுத்துக்கொள்ளப்பட வேண்டும் என்பதில் மாற்றுக்கருத்து இல்லை.

//எனக்குள் எரியும் ஒரு பிசாசைக் கொல்ல முயற்சிக்கின்றேன்
//
தலைப்பில்,

இல்லாத பிசாசை ஏன் கொல்ல வேண்டும்?

கே.பாலமுருகன் said...

ஜோதிபாரதி

//விமர்சனங்கள் ஆரோக்கியமாக எடுத்துக்கொள்ளப்பட வேண்டும் என்பதில் மாற்றுக்கருத்து இல்லை.//

ஆமாம் நானும் மறுப்பதற்கில்லை. அது நியாயமான விமர்சனாமாக இருந்தல் மட்டுமே.

//பிசாசு//

எனக்கு ஒவ்வாத முரணுள்ள மனிதர்களின் மீது வரும் வெறுப்பைத்தான் பிசாசு எனக் கூறினேன். உறுத்தல் உள்ளே இருப்பதால் அதைக் கொள்வதற்காக எதிர்வினையாக மாற்றினேன். இப்பொழுது பிசாசைக் கொன்றுவிட்டேன்.

பாண்டித்துரை said...

எனது கவிதை பற்றிய பகிர்வுக்கும் உங்களின் புரிதலுக்கும் நன்றி

பாலா

கே.பாலமுருகன் said...

@பாண்டித்துரை

தொடர்ந்து யாரைப் பற்றியும் கவலையில்லாமல் எழுதுங்கள். உங்கள் படைப்பு, எவன் என்ன சொன்னால் என்ன. முரண்படுவதும் உடன்படுவதும் உங்களுக்கு நீங்கள் நேர்மையாக இருக்கும் தருணம். வாழ்த்துகள்.

thanjaidinesh said...

சார் ஒரு சந்தேகம்

இவங்க எம்.எஸ் சுப்புலெட்சுமி தங்கச்சியா?

அன்புடன் நான் said...

கவிமாலை கவிச்சோலையில் (வந்தேரிகள்) நாங்க பணம் பண்ணுகிறோமாம்....

வெற்றி பெறு கவிதைக்கு அவங்க கொடுக்கிற....
முப்பது வெள்ளியில நானும் என் புள்ள பொண்டாடியோட வாழ வகையுண்டா அதையும் சொல்லுங்க.

பணம் பண்ணுறாங்களாம் பணம்.

கே.பாலமுருகன் said...

http://baalu-manimaran.blogspot.com/2010/06/blog-post.html

விமர்சனமா...விகாரமா....- சிங்கப்பூர் இலக்கிய விமர்சகரிடம் சில கேள்விகள்

1. சிங்கப்பூரில் நல்ல கவிதைகள் எழுதப்பட வேண்டும் என்ற உயர்ந்த நோக்கில் எழுதப்பட்ட விமர்சனமாக எடுத்துக் கொள்ளப்பட வேண்டும் என்ற பெரிய பீடிகையோடு தனது விமர்சனத்தைத் துவங்கியுள்ளீர்கள். நீங்கள், எது நல்ல கவிதை என்று கவிமாலையிலோ அல்லது கவிச்சோலையிலோ விளக்கி 'கெட்டொழிந்த போன’ குடியேறிக் கவிஞர்களுக்கு வழிகாட்டத் தயாரா? அந்தக் கவிஞர்கள் நேரடியாக கேட்கும் கேள்விகளுக்கு பதில் அளிக்க முனைவாரா இந்த விமர்சன முனைவர்?

2. ஒருவேளை, - அப்படி கவிஞர்கள் கேட்கும் கேள்விகளுக்கு முறையான பதில் அளிக்க முடியாவிட்டால், தன்னை ஒரு உருப்படியான விமர்சகராக மேம்படுத்திக் கொள்ளும்வரை உங்களது விமர்சனங்களை நிறுத்தி வைப்பீர்களா?

3.’வாசிப்புத் தீவிரம் கொண்டவர்கள், தமிழ் புத்தகங்களின் மீது பெரும் விருப்பம் கொண்டவர்கள்’ என்றெல்லாம் புதிதாய் புலம் பெயர்ந்தோர்களைப் பற்றி புகழ்ந்து விட்டு,அவர்களையே 'ஆலையில்லா ஊருக்கு இலுப்பைப்பூ சக்கரை' என்று எழுதத் துணிந்தது எப்படி? நீங்கள் எழுதுவதிலேயே உங்களுக்குத் தெளிவில்லாத அளவுக்கு அவ்வளவு பெரிய குழப்பவாதியா நீங்கள்? இல்லை - கற்றனைத் தூறும் அறிவு என்ற வள்ளுவன் கூற்றே தப்பு என்று சொல்லப் போகிறீர்களா?

இன்னும் பல எதிர்க்கேள்விகளுடன் "பாலுவின் பதிவுகள்" வலைப்பதிவில் படிக்கவும்

கே.பாலமுருகன் said...

@ சி.கருணாகரசு

தமிழர்களின் பெரும்பாலான வாழ்வீன் சூழலில் புலம் பெயர்வு ஒரு துன்பமாகவும் வலியாகவும் கட்டாயமாகவும் உலகம் முழுக்க நிகழ்ந்துகொண்டிருக்கையில், சிங்கப்பூரில் குடிப்பெயர்ந்த சகோதரர்களின் மீது இப்படி கேலியான விமர்சனத்தை முன்வைக்கும் அளவிற்கு நியாயமற்ற விமர்சனமாக இதக் கருதலாம்.

பாண்டித்துரை said...

http://www.soonya007.blogspot.com/

யாரோ எனது மின்னஞ்சலில் சூன்யம் வைத்துள்ளனர் அதை நான் உங்கள் வலைதளத்தில் வைத்துவிட்டேன்

கே.பாலமுருகன் said...

படித்தேன் பாண்டி. நான் ஜெயந்தியுடன் இது தொடர்பாக உரையாடலைத் துவங்கும் முன்பே, ஒட்டு மொத்த சிங்கப்பூர் இலக்கிய சமூகமே ஒருநாள் லஷ்மியின் விமர்சனத்திற்குக் கண்டனம் தெரிவிக்கும், இது ஒரு பெரிய பிரச்சனையாக வெடிக்கும் என்று யூகித்திருந்தேன். அதன் ஒரு தெறிப்புத்தான் இந்த "சூன்யா" போல.

ஜெயந்தி சங்கர் (Jayanthi Sankar) said...

ஒரு படைப்பைக் குறித்துச் சொல்லும் போது படைப்பாளியை மறந்து விட்டு அந்தப் படைப்பை மட்டும் வாசித்து ருசித்து விமரிசிக்கும் அழகிய அரிய நுண்கலையைக் கற்க இன்னும் நீண்ட காலமெடுக்கும். புரிந்து கொள்ளக் கூடியதே. போகட்டும். அட, ஒரு படைப்பைக் குறித்துப் பேசும் போது காசு/வெள்ளிக் கணக்கை எடுக்கிற ஒருவர் எப்படி இலக்கிய விமரிசகராவார்? அதுவும் மிகச் சொற்பத் தொகையை? தமிழ் மொழியின் மீதான பற்றினாலும் நட்பு வட்டத்தை விரிவு படுத்திக் கொள்ளும் ஆரோக்கியமான இயல்பான விழைவினாலும் தான் கவிச்சோலையிலும் கவிமாலையிலும் தொடர்ந்து இயங்கி வருகிறார்கள் வெளிநாட்டு ஊழியர்களான பல இளைஞர்கள். பல்வேறு வாழ்க்கை நெருக்கடிகளுக்கிடையில் தான் அதற்கான நேரத்தை அவர்கள் ஒதுக்குகிறார்கள். இன்னும் சொல்லப் போனால், அவர்களில் பலர் அங்கே போவதற்காக வேலையில் கிடைக்கும் ஊதியத்தைக்கூட இழக்கத் தயாராகிறார்கள் என்றறிகிறேன். அதுமட்டுமில்லாமல், தம் பங்குக்கு சில செலவுகளைச் செய்கிறார்கள். விவரங்களைக் கேட்ட போது அவர்களுடைய பொருளாதார நிலைக்கு அதெல்லாம் மிக அதிகம் என்றே எனக்குப் பட்டது. இவ்வமைப்புகளின் செயல்பாடுகளிலோ அல்லது வழிமுறைகளிலோ அவர்களில் சிலருக்கேனும் சில விமரிசனங்கள் இருக்கக்கூடும். ஆனாலும், ஆர்வம் தான் அவர்களைத் தொடர்ந்து செலுத்தியபடி இருக்கிறது. கவிதை எழுதுதல் குறித்தும் அதிலுள்ள சிக்கல்கள் குறித்தும் நல்ல கவிதையை இனம் காணவும் மேம்படுத்த வேண்டிய கவிதையைப் பிரித்தரியவும் இவ்விளைஞர்களில் ஒரு சிலருக்கேனும் இதைவிட மிகச் சிறப்பாகத் தெரிந்திருக்கும் என்பதே என் அனுமானம். ஏனெனில், கவிமாலையிலும் கவிச்சோலையிலும் இவர்கள் தொடர்ந்து பல்வேறு வகையிலான கவிதைகளுடன் பழகுகிறார்கள். ஒருவரும் குரல் விடுவதில்லை என்பதால் அவர்கள் எல்லோரும் எந்தத் திறனுமற்றவர்கள் என்று முடிவெடுப்பது எத்தனை அபத்தம்! குரலை உயர்த்தி விட்டால் தனக்கு எல்லாமே தெரிந்ததாகக் கருதி விடுவார்கள் என்ற மாயையில் உழலும் யாருக்கும் இப்படித் தானே எழுத/பேச முடியும்? அத்துடன் கூடவே தொடர்ந்து ஏற்பட்டுக் கொண்டிருக்கும் சிறியதும் பெரியதுமான வயிற்றெரிச்சல்கள் வேறு, கேட்கவும் வேண்டுமா? வேலைக்கென்று நாடு விட்டு நாடு போவதெல்லாம் இந்த யுகத்தில் மிகச் சர்வ சாதாரணம். ஒருவர் ஊரைவிட்டுப் போனால், உடனே அவர் பொருளாதாரத்தின் உச்சியை எட்டிவிட்டதால் போய்விட்டார் என்பதெல்லாம் சிறுபிள்ளைத் தனமான கணக்குகள். வெறும் செவிவழிச் செய்திகளையெல்லாம் (அல்லது, கனவில் கண்டவையோ?) போட்டு கட்டுரையைத் தாளிப்பது பொறுப்பற்ற போக்கு. ஒரு விமரிசகரில் அதை எப்படித் தான் ஏற்பது? பாலர் பள்ளியில் பயிலும் குழந்தை கூட ஆப்பிளைக் குறித்துப் பேசும் போது தொடர்பில்லாமல் ஆரஞ்சுப் பழத்தின் நிறம் orange என்று கண்டிப்பாக எழுதாது. ஏனெனில், It’s redundant என்று உணரவும் சொல்லவும் தெரியும் அக் குழந்தைகளுக்கு. சரி, இப்டி ஒரு கட்டுரை வந்ததும் கூட மிக நல்லாதாப் போயிற்று. கட்டுரையாளர் குறித்து மேலும் தெளிவாக அறியவும் எமது சிந்தனைகள் விரியவும் நாம் எல்லாரும் இவ்வாறு கருத்துகளைப் பகிரவும் ஏதுவாயிற்று. இல்லையா? ஆகவே, கட்டுரையாளருக்கு நன்றிகள் சொல்வோம். எனக்கு எப்போதுமே தோன்றுவது தான் இப்போதும் மனதில் ஓடுகிறது. நல்ல விமரிசகர்கள் உருவாக வேண்டிய தேவை இருக்கிறது. அதைக் குறித்து நாம் எல்லோருமே சிந்திப்போமா?

Unknown said...

இந்த மனதை வைத்துக் கொண்டு என்னத்தான் செய்வது”.... super... nanum anthe pissasai virradum muyarchiyil irengivithen.... nandri.